Holiday is over

Gisteren (dinsdag) zijn, na twee weken paasvakantie, de scholen weer begonnen voor de kinderen. We hebben een leuke en ontspannen vakantie gehad, waarin we veel tijd met de kinderen hadden. Heel leuk om ze zo te leren kennen. We zijn allemaal voor veel met onze eigen unit bezig geweest, maar hadden ook gezamenlijke activiteiten. Een paar van de dingen die we gedaan hebben:

- Girlsnight
Een echt meidenavondje met de big girls. Heerlijk maskertjes smeren en daarna gekke bekken trekken voor de spiegel én natuurlijk de camera. De meiden hier zijn dol op foto’s maken. Met onze gezichten in behandeling worden de nagels onder handen genomen. Met allerlei kleuren en figuurtjes worden het hele kunstwerken en gaan we nog net niet onderuit door de sterke lucht die zelfs over de hele gang te ruiken is :- ) Daarna is het tijd voor een film in de barn. Alle meiden met een fleecekleedje en in plaats van een zak chips of popcorn hebben we warme chocomel en versgebakken (nog warme) boterkoek. Heerlijk om de meiden stuk voor stuk te zien genieten en ontspannen met elkaar! De avond is natuurlijk pas compleet als we met z’n allen op drie matrassen in de playroom liggen beneden om te gaan slapen. En net als we bijna stil zijn komt daar auntie Eline binnen gestierd om ons te laten schrikken. Haha, nou daarna waren de meiden heel snel stil. Dat duurde maar even, want al snel begon de eerste te snurken.. En na een paar uur viel ik zelf ook in slaap, maar dat mocht de pret niet drukken!

- Braai met meiden en peuters
In Zuid-Afrika kan dat natuurlijk niet ontbreken; een echte braai. Na een middag sporten op het soccerfield hier gaan we met alle meiden en de peuters braaien. De jongens zijn een week eerder aan de beurt geweest. Onze afrikaanse aunties hebben de braai aangestoken en de kip gebakken. Mmm, het duurde even en was inmiddels donker geworden, maar dan heb je ook wel echt lekkere kip! Onze Hollandse salade en satésaus viel ook goed in de smaak. Schitterend om te zien hoe de kinderen zich hier geduldig en rustig vermaken als ze ruim een uur moeten wachten. En als ik dan die grote meiden bezig zie, moet ik aan mezelf denken toen ik zo oud was. Wat kon ik zelf ook uren sjouwen met baby’s en peuters.. heerlijk levend ‘speelgoed’ :- )

- Lionshead beklimmen
Het gaafste uitje van de vakantie vond ik het beklimmen van de Lionshead. Ga met 12 meiden tussen de 6 en 16 naar de berg en loop binnen twee uur naar de top. Dat is genieten! Een wonderlijk mooi uitzicht terwijl je om de berg heen loopt en een heerlijke uitwaaiwind als je verhit de top bereikt :- ) Maar vooral ook genieten van die stoere kleine meiden, ze klommen gewoon en hebben geen kik gegeven. Wat was ik trots op ze! Om aan te geven hoe klein sommigen nog zijn; Terwijl we al een uur aan het klimmen zijn vraagt een meisje: “Auntie, where is the mountain?” Te abstract om te beseffen dat we al aan het klimmen zijn. Hun ogen zien alleen stenen.. Best educatief nog dus zo’n tochtje :- )

- Naar de Shoprite
Leuk hoe je kinderen ook blij kunt maken met iets heel kleins. Juist op een middag dat er geen activiteit gepland staat voor de oudere meiden willen ze graag iets doen. Altijd een leuk idee om met ze naar het strand te gaan 5 min. hier vandaan. Maar jammer als het weer dan juist weer minder is. Toen kwamen de meiden met het idee om met hun zakgeld naar de Shell te gaan op de hoek van de straat, om wat lekkers te kopen. Omdat het eten bij de benzinepomp altijd duurder is, stelde auntie voor om naar de Shoprite (soort Aldi) te gaan. Dus.. op naar de supermarkt. Nou.. geef dan 5 meiden hun zakgeld mee en laat ze de winkel in gaan om met elkaar wat te kopen.. Genieten is dat! In clubjes leggen ze hun geld bij elkaar en proberen zoveel mogelijk voor zo weinig geld te krijgen. En trots dat ze zijn op hun buit… De volgende dag hebben ze het er nog over. Zo iets kleins, maar zo leuk voor de meiden die altijd afhankelijk zijn van ons om (buiten school en kerk) buiten Goeie Hoop te kunnen komen.

- Knutselen
Verder hebben we in de vakantie ook regelmatig geknutseld met elkaar. We hebben paaswerkjes gemaakt. En ook kaarten en maskers. Bijzonder om te merken hoe sommige meiden van 12 jaar of ouder, soms de fijne motoriek hebben van een kind in groep 4. Enerzijds de onwil om echt hun best te doen, anderzijds echt niet de handigheid soms. Wat hun ontwikkeling betreft zijn weinig kinderen echt te vergelijken met de kinderen in Nederland. Hier besef ik hoe rijk het is om regelmatig en goed onderwijs te krijgen van jongs af aan, het werkt door in alles!

- Marshmallowbraai
De vakantie hebben we afgesloten met een marshmallowbraai. De braai werd aangestoken en ieder kind een stokkie met mallows. Dat is smullen! … en plakken ;- ) Helaas kon ik er zelf maar eventjes bij zijn, omdat we op tijd weg moesten voor de wekelijkse bijbelclubs.

Tijdens de vakantie was het ook paasweekend, net als in Nederland. Maar toch ook weer niet zoals in Nederland. Sowieso ben ik hier natuurlijk in een andere gemeente. Op Goede Vrijdag was er ’s ochtends kerk en dan wordt er avondmaal gevierd in de gemeenten hier. Verder hadden we op zondagochtend de paasdienst en mochten de kinderen van Goeie Hoop een worshipdans uitvoeren voorin de kerk. Op zaterdag hebben we als vrijwilligers een paasviering georganiseerd voor de kinderen met paasliederen en het verhaal. Het verschil in bijbelkennis van de kinderen is hier erg groot. Sommige kinderen kunnen het verhaal bij wijze van dromen, terwijl andere kinderen maar amper weten waar Pasen over gaat.
Bij Pasen in Zuid-Afrika ‘horen’ ook paaseitjes. Alleen de chocolade-eitjes zoals wij die kennen zijn hier erg duur en zeldzaam. Zuid-Afrikaanse paaseieren zijn marshmallow (gele dooier met een witte laag) en dan gedoopt in een laagje chocolade. Best handig eigenlijk, want als je er twee op hebt ben je al bijna misselijk.. waardoor je er ook niet snel teveel eet ; -)
Het was Pasen hier, maar de echte inhoud heb ik best wel gemist. Omdat je hier toch veel met de kinderen bezig bent en de dagen zijn als andere dagen.
Tweede paasdag kennen ze hier trouwens niet. Best maf hoe voor ons de week alweer begonnen was en we merkten dat familie en vrienden in Nederland allemaal vrij waren. Meerdere keren hebben we gezegd: Oja, het is natuurlijk tweede paasdag..
Op die dag hebben we er ook een Nederlandse auntie bij gekregen voor een maand! De tante van een andere vrijwilliger komt voor een maand helpen en eind april gaan ze dan samen naar huis. We zijn nu met z’n zevenen en dat is een gezellige boel!

Wat we trouwens ook nog gedaan hebben in ons paasweekend: een bezoekje aan het Dappat se gat. Waaauw, wat is dat indrukwekkend mooi! Dat is een stuk strand langs de kust tussen de rode rotsen en omdat daar verschillende zeestromen bij elkaar komen (heb ik me laten vertellen) zijn er torenhoge golven, zelfs als het windstil is! Op de foto’s heb ik geprobeerd om het een beetje vast te leggen, maar het is natuurlijk lang zo mooi niet als in het echt. Toen ik daar aankwam viel m’n mond letterlijk open van verwondering en urenlang heb ik gekeken en genoten van de golven.. en gezwommen :- )

Vorige week ben ik ook met twee kinderen naar de tandarts geweest. Dat gaat netjes op afspraak én met een afspraakkaart. Dat is dan wel handig als je die meeneemt Han.. ;- ) Samen met een andere vrijwilliger waren we al blij dat we de tandarts in een keer gevonden hadden, maar toen kwam het parkeren. File parkeren met een grote 7-persoonswagen, dat is nu niet echt aan mij besteed, haha. Gelukkig zijn hier overal parkeerwachten die je naar een plekje loodsen, maar ook aanwijzingen geven tijdens het parkeren. Dat ging best goed! Het is dan gebruikelijk dat je de parkeerwacht een paar ZAR fooi geeft. Bleek achteraf dat die vrouw geen gewone parkeerwacht was, maar een wandelende parkeermeter. Toen we klaar waren bij de tandarts kwam ze namelijk aan met een bonnetje, vandaar dat ze bij het krijgen van haar fooi al zo bedenkelijk keek.
Maargoed, auto netjes geparkeerd en wij met de twee kinderen naar de ‘receptie’ om onszelf aan te melden. En toen kregen we dus een telefoontje van de andere vrijwilligers dat we onze afsprakenkaart vergeten waren. We konden proberen om de gegevens van de kinderen op te laten zoeken in de computer. Maar de kinderen kennen hun eigen persoonlijke gegevens niet goed (ze weten hun eigen voorletters niet bijvoorbeeld). Daarom toch maar wachten tot de andere vrijwilligers de kaarten voor ons gebracht hadden. Dan ga je vervolgens dus weer naar de receptie. Heel bijzonder om dan te zien hoe de administratie allemaal nog handgeschreven verloopt. Rekken vol met stapels papieren en documenten van de dokter, tandarts en psychologen. De wachtkamer zit vol met 50 wachtenden voor de dokter, geen stoelen vrij voor ons dus. Gelukkig gedragen de kinderen zich netjes en na 20 minuten krijgen we een bevestiging van onze afspraak die we bij de tandarts moeten brengen. Dan klop je dus op de deur van de behandelkamer, loop je binnen en geef je je kaart af. Niet zo handig voor de concentratie van de tandarts, maar zo werkt het hier. Gelukkig kent deze tandarts wel goede hygiëne én een verdoving. Eigenlijk ging het redelijk hetzelfde als in mijn kindertijd. De kinderen waren in ieder geval erg dapper! Leuk om een keer ervaren te hebben hoe het hier gaat. En fijn om te weten dat de medische zorg voor de kinderen hier goed geregeld is. In de townships (krottenwijken) zal het er wel wat anders aan toe gaan vermoed ik. Er zijn zoveel mensen hier die heel wat tanden missen.

Afgelopen zaterdag hadden we met alle vrijwilligers van upstairs een vrije dag. Vroeg in de ochtend nog even koken voor heel Goeie Hoop, samen met Judith.. we raken al aardig geroutineerd ;- ) Daarna zijn we samen met nog drie nederlandse meiden (die kennen we vanuit de avondkerk en lopen hier in de buurt stage en doen bijbelclubs) naar de Old Biscuit Mill geweest in Kaapstad. Het is een oude molen die omgebouwd is tot galerie en elke zaterdagochtend is er een marktje. De andere vrijwilligers kregen dit als tip in het vliegtuig op de heenweg, dus wilden we toch nog wel een keer gaan kijken.
Ik weet nog niet zo goed wat ik er van vond, in ieder geval best interessant ;- ) Het was eigenlijk een best heel westerse en interculturele markt met veel goede en kwaliteitsproducten met een Afrikaans tintje. Het publiek: vooral een beetje hippiestudenten en rijke westerlingen in witte linnen broeken en gouden oorbellen, maar ook Afrikaanse jongemannen op zoek naar ‘chickies’. Dit klinkt natuurlijk nogal stigmatiserend, maar als je het een beetje nuanceert denk ik dat je wel een goed beeld hebt.
Het was niet echt mijn ding, maar wel een ervaring opzich. Laat ik het zo beschrijven.
Wat wel heel leuk was daar was de foodmarket. In een grote hal stonden zo’n 60 eettentjes opgesteld met eten uit heel veel verschillende landen.. Van Thaïs tot Afrikaans tot Amerikaans, tot Chinees, tot Italiaans, tot Vlaams en ja.. zelfs tot Nederlands! Wat leuk om dan gewoon te kunnen lunchen met poffertjes, bitterballen of een kroket (met mosterd). Natuurlijk hebben we dat gedaan en het was best even genieten met elkaar, zo vertrouwd :- )

Het contrast was groot toen we daarna op weg gingen naar de wijk Langa voor een townshiptour. Een inwoner van de krottenwijk was onze gids bij de tour door de wijk heen. Van tevoren heb ik best wel getwijfeld of ik mee wilde, omdat ik niet t idee wilde hebben ‘apies-te-kijken’. Maar op de site stond aangegeven dat de focus juist lag op de mogelijkheden én dat de inwoners van de wijk het juist fijn vinden om een zo realistisch mogelijk beeld te geven van de werkelijkheid. Dat trok me toch over de streep.
We begonnen in het ‘dorpshuis’ van de community. Daar wordt voor verschillende mensen uit de wijk werk aangeboden in een soort atelier. Schitterende mozaïeken, schilderijen en serviezen worden daar gemaakt! Mensen met talenten krijgen op die manier een kans om ze in te zetten, mooi is dat.
Daarna gingen we de straat op en daarbij ook de straten in om verschillende huisjes te bezoeken. Ondertussen kregen we geschiedenisles over het ontstaan van de wijk, alles in kader van de apartheid. Schrijnen om te horen en te zien hoe generaties al meer dan 100 jaar wachten op beloofde huisjes van de regering voor hun eigen gezin. Maar ook hoe de blanken de woningen in de stad eigenlijk opgeëist hebben, waardoor er nieuwe wijken gebouwd moesten worden voor de donkere werkers. Alles werd gecontroleerd, niemand mocht de wijk in of uit zonder het te melden, mensen kregen een ‘dom-pas’ en werden ‘tijdelijk’ met twee families in een zeecontainer overgebracht. Dit zou zijn tot er meer huizenblokken/appartementen gebouwd zouden zijn. Tussendoor konden families nog in een hostel verblijven, mits er plek was. Het hostel bestaat uit verschillende units, gebouwd van beton, onderverdeeld in 6 kamers. Per kamer (zo’n 12 m2) zijn er drie bedden, een klein kookstelletje en een koelkastje. Klinkt best goed toch? Totdat je hoort dat er per bed 1 gezin woont in sommige gevallen. Een gezin bestaat soms uit 7 mensen… En dan hoor je vervolgens dat de mensen daar al 30 of 40 jaar wonen, wachtend op een eigen huisje voor hun familie. Dat is dus niet alleen verleden, dat is vandaag de dag nog realiteit. En toch zie je de mensen een glimlach hebben en zijn ze dankbaar dat wij als blanken langskomen. Voor hen is dit een bemoediging dat de apartheid afgeschaft is en dat er toenadering mogelijk is tussen blank en zwart. Ze krijgen de kans om zo hun stem te laten horen en daarnaast zijn de bewoners ook trots op wat ze nog gemaakt hebben van hun leven en woning.
Zo spraken we ook een man die uit zo’n soort hostel kwam en graag privacy wilde voor zijn gezin. Daarom ging hij de wijk in om te kijken waar plek was en bouwde daar zijn eigen huisje. Een huis van afvalhout, zeil en alles wat je maar tegen komt. Wat een ontzettende creativiteit. Op de foto zie je ook zijn geniale tafellamp. Een blender.. maar dan met een lampenpit erin. Zijn huisnummer is 15, omdat hij vroeger rugbyspeler was en zijn rugnummer ook 15 was. Trots was hij op al zijn versieringen in huis, alles door hemzelf gemaakt. Wauw, wat een respect krijg ik voor de mensen daar.
En misschien vraag je je ook nog af of het wel veilig was om daar te zijn? Nou, ik moet eerlijk zeggen dat ik blij was dat we een gids bij ons hadden uit de township zelf. Ik voelde me wel veilig. Volwassenen lieten ons met rust, het waren alleen de kinderen die erg geïnteresseerd waren in onze telefoons en camera’s. Maar met een paar woorden van onze gids dropen ook de kinderen af.
Nog een kleine uitleg bij een fotootje van de townshiptour.. De foto met slapende man en roze schapenkoppen.. Dat ziet er niet zo smakelijk uit toch? Nou zo rook het ook niet, maar het is een delicatesse hier voor sommige mensen. Het lijf van het schaap gaat naar de slagerij, maar de koppen worden langs de kant van de weg gerookt (de werkers trouwens ook, hoe ongezond moet dat zijn!), de haren worden verschroeid en dan zijn de koppen vervolgens klaar om gekookt te worden. Daarna zijn ze eetbaar en smaken ze naar lamsvlees. Dat laatste heb ik me laten vertellen, want zelf begin ik er niet aan ;- )

Het wordt hier langzaamaan kouder en natter. En eigenlijk is het elke dag een verrassing welk weer het wordt. ’s Ochtends kan het koud (18 graden met frisse wind) zijn, terwijl het ’s middags erg warm kan zijn. Maar het kan ook blijven waaien en regenen en dan loop ik echt al lekker in m’n dikke trui en warme sokken. De andere kant hiervan is dat er meer kleur in de natuur komt. In de afgelopen twee weken zijn de eerste bloemen open gegaan en als je dan over de weg rijdt zie je soms ineens roze, paarse of rode bloemen op de droge zandgrond. Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn hier als het regenseizoen echt begint. Na een ochtend regen staan de kuilen op de weg vol met water.. en dan zie je echt niet hoe diep de gaten zijn. Die zijn soms echt diep, ik heb m’n eerste ‘papwiel’ hier al mee gemaakt. Anderzijds kan het er na een dag zonneschijn weer ontzettend droog uitzien allemaal. Maar.. so lang ons nog die son het, geniet ons dit baie!

Aan de foto’s zullen jullie trouwens ook wel merken dat het niet veel foto’s van kinderen zijn, alsook geen gedetailleerde verhalen. Ik zou een boek vol kunnen schrijven over de kinderen hier, de dingen die ze meegemaakt hebben en de dingen die we nu meemaken. Hoe goed ze het doen hier, ook hoe moeilijk ze het soms hebben maar daar geen woorden aan kunnen geven. Maar omdat mijn blog open is, laat ik zo min mogelijk foto’s van kinderen zien. In ieder geval geen close-ups. Die komen wel als ik weer in Nederland ben :- )

Heerlijk trouwens om te merken hoe ik nu echt wel geacclimatiseerd ben ondertussen. M’n lege momenten vullen zich erg snel op en eigenlijk zijn de dagen eerder te kort dan te lang (ook al duren ze over het algemeen van half 7 tot half 11). Natuurlijk denk ik nog regelmatig aan alles wat ik achter gelaten heb in Nederland, maar dat is met een glimlach nu ;- ) Afgelopen weekend nog een beetje Holland in Afrika ‘gemaakt’. Met appels, rozijnen, kaneel, custard, suiker en bladerdeeg… je raadt het al.. appelflappen gebakken. Heerlijk vertrouwd zo even tussendoor in het weekend. En erg lekker uit de kerk :- )

Nou, ik ga er weer een eind aan breien. Weer genoeg ervaringen te lezen voor jullie deze week :- )
Lieve groetjes Hanneke

Postnet Suite #80
Private Bag x4
Gordon’s Bay 7151
South Africa

Ps. Post krijgen is een feestje hier :-) Hij doet er drie weken over vanuit Nederland.. maar in Afrika ben je ook minimaal 3x zo blij met post