Een heleboel te vertellen..

Het is alweer lang geleden dat ik mijn vorige blog geschreven heb. Niet dat ik niets te schrijven heb hoor.. want er is een hele hoop gebeurd ondertussen! Hieronder weer wat van mijn ervaringen…

Een speciale dag vandaag, ik begin namelijk met deze blog op mijn verjaardag! Best een maf idee om hier in het zuidelijkste puntje van Afrika te zijn op de dag waarop ik de afgelopen 23 jaar steeds thuis was.. En toch, het kan écht; jezelf hier jarig voelen! Kaartjes die op me liggen te wachten om geopend te worden, de kaarsjes die wachten tot ze in een zelfgemaakte koffietaart gestoken worden, cadeautjes die nog open gemaakt worden en een vrije dag…
Misschien kan ik nu ondertussen wel lekker genieten van het idee om jarig te zijn hier in Afrika, omdat de vervelendste momenten (van het niet thuis kunnen zijn deze week) al geweest zijn. De laatste week van april is namelijk een feestweek in the family en mijn feestje is het laatste feestje. Ik ben trouwens wel benieuwd naar jullie koningsdag?! Hier hebben we er helaas niks van meegekregen. Ten eerste omdat het hier in Afrika ook een nationale vrije dag was (Freedomsday: de dag dat alle Afrikanen voor het eerst mochten stemmen, ipv alleen de blanken). Op deze dag was er een soort missverkiezing georganiseerd op Goeie Hoop. Een heel geregel, maar de kinderen hebben genoten. En zelf zagen we er als vrijwilligers ook allemaal uit alsof we naar een bruiloft gingen. Ook al was het niet echt helemaal mijn ding, we hebben toch best een heel gezellige dag gehad :- ) Enerzijds dus druk met ons eigen programma, maar daarnaast hebben we ook al een hele week geen wifi. Dus via de app of internet waren we helemaal afgesloten van Nederland.

Dat is trouwens ook nog best wel heel vervelend hoor. Als je weet dat er (door een hevige storm) een wifi-mast is afgebroken en daardoor geen internet mogelijk is hier.. maar als je bedenkt hoe alles hier op een Afrikaans tempo gaat, en je geen idee hebt wanneer je weer bereikbaar bent. Niet alleen vervelend om niet met het thuisfront te kunnen appen, maar ook lastig omdat je voor het voorbereiden van homeschooling en huiswerkbegeleiding vaak internet gebruikt. Het meest lastige is als je dan ook een dag (van 7.00 – 19.00) geen elektriciteit hebt. Dan hoopt er veel was op hier, het is pikkedonker om 18.15, koelkasten vallen uit, er is geen warm water. Alleen de 3 gaspitten beneden in de keuken doen nog getrouw hun werk.
We hebben nu twee keer een dag zonder elektriciteit gezeten en dus ook al een hele week zonder wifi. In de winter schijnt het vaker te gebeuren, dus we bereiden ons maar een beetje voor. Je kunt het ‘internetverslaafd’ noemen en misschien geloof je me niet als ik dat niet zo vind :- ), maar ik weet wel dat het akelig ver weg van familie en vrienden voelt, als je niks kunt laten weten en ook niet weet wanneer dat weer wel kan. Inmiddels hebben we wel een winkelcentrum gevonden waar we per dag een half uur gratis op wifi kunnen, mocht het nodig zijn :- ) Al is het ook steeds spannend of dat wel werkt.

Sinds de vorige blog heeft er in ons rooster ook een grote verandering plaatsgevonden. We hebben een taxidriver en een taxibus gekregen op Goeie Hoop. Dat betekent dat we geen schoolroutes meer hoeven te rijden en de meeste aunties ook niet meer. Onze dagen beginnen dus nu meestal om 8.00 in plaats van 6.30 (tenzij er ’s ochtends om 6.30 een bestelling brood of melk afgeleverd wordt waarvoor je uit bed moet). Taxirijden was een groot deel van mijn dagbesteding. Nu ben ik meer vast bezig met homeschooling voor de oudere kinderen (15, 16 jaar). Best een klus en uitdaging om je werk af te stemmen op niveau, maar het wel prikkelend te houden. Het kan namelijk zo dat iemand met wiskunde op groep 8 niveau werkt, maar met engels op groep 4 niveau. Of dat engels spreken vloeiend gaat, maar geschreven woorden onherkenbaar zijn. En als de manier van uitleg/methodes hier in Zuid-Afrika ook nog heel anders zijn dan in Nederland, is het soms best lastig. Maar dat houdt je scherp :- )
Daarnaast hebben we als vrijwilligers allemaal ongeveer 4 of 5 kinderen die we 2 á 3 keer in de week huiswerkbegeleiding geven als ze uit school komen. Momenteel lijk ik soms dus meer een pabo’er, maar het is leuk om te zien hoe kinderen willen leren en willen ontwikkelen. Daar krijg ik energie en motivatie van. Al hebben sommige kinderen heel weinig motivatie en doen ze zich veel dommer voor dan ze zijn, waardoor ze makkelijk werk te doen krijgen. Of ze hebben geen motivatie en maken er een spelletje van om precies het tegenovergestelde te doen dan wat ik van ze vraag. Dat zijn de lastige momenten waarbij het bloed soms van onder mijn nagels verdwijnt. Op het moment dat je ze terechtwijst kunnen sommigen je namelijk midden in je gezicht uitlachen. Wat is het dan heerlijk om boven te kunnen spuien bij de andere vrijwilligers. Op een vrij moment (wanneer de kinderen niks móéten zijn het overigens weer eens schatjes hoor!).
Het is trouwens ook in de kleine dingen dat je merkt dat je als vrijwilliger in een opvanghuis voor kinderen met een gebroken achtergrond werkt. Zo ook tijdens huiswerkbegeleiding. Een meisje had de opdracht om een tekening te maken van haar familie/gezin. En dan te bedenken dat het een meisje is die geen echte ouders meer heeft, haar pleegmoeder is overleden, de zussen waarmee ze nu leeft als zussen, zijn niet haar echte zussen. Hoe confronterend kan zo’n simpele schoolopdracht dan zijn. Ze heeft uiteindelijk een ‘gezin uit de boekjes’ getekend en ik ben er verder niet op ingegaan. Dat is niet mijn taak als vrijwilliger, al gaat dat ook best wel tegen mijn gevoel in soms.

Om een beetje dichter bij de belevingswereld van de mensen hier te komen, probeer ik me af en toe ook een beetje te verdiepen in de vreemde talen. Het Zuid-Afrikaans gaat me best prima af, best handig omdat we ook de Bijbelclubs helemaal in het Afrikaans geven. Maar ook Xhosa, het Afrikaans dat ze meer in de Oostkaap praten. Dat is echt een komische taal om aan te horen, maar voor mij als Nederlander bijna onmogelijk om uit te spraken. Daar zitten allemaal klikjes, klakjes en slisjes in. Maar.. ‘Hallo’ is goed te doen; ‘Molo’ :- ) Naast de Xhosa en Afrikaanse werkers, heb je hier ook werkers uit Zimbabwe.. nog weer een andere taal dus! Anderzijds zijn er ook kinderen die hun Nederlands een beetje bijspijkeren… Vorige week moest ik een nachtje om mijn Big Girl unit slapen en dat betekent dat je ze ook ’s avonds nog bezig moet houden. Een big girl vraag aan mij: Auntie, gaan we vanavond verstoppertje spelen? Ik moest drie keer vragen om herhaling voor ik door had dat ze nederlands sprak, maar toen verstond ik het gelijk, haha. En pas nog op de baby-unit: Als de peuters eten, horen ze stil te zijn. Ze zaten allemaal netjes aan tafel, alleen het eten ging niet zo netjes. Brood overal op tafel, op de grond en een paar uitdagende kijkers die Marissa en mij aankeken. We hadden al een paar keer gewaarschuwd (en als ik echt ‘boos’ ben, dan ga ik vaak over in het Nederlands.. dat flapt er toch makkelijker uit en de kinderen begrijpen de onderliggende boodschap écht wel). En toen.. ‘Er zaten 8 peuters aan een tafel. Vijf ervan zijn ondeugend, zegt de één tegen die anderen: Uh uh, denk erom!’ Haha, ik wist niet wat ik hoorde :- )
Naja, laten we maar denken dat we elkaar in ieder geval gevonden hebben in de taal..

In mijn vorige blog schreef ik dat de tante van een andere vrijwilliger aangekomen was voor een maand. Ondertussen zijn Eline en Theodora samen weer terug naar Nederland. Wat hebben we een heerlijke tijd gehad nog deze maand met z’n zevenen. De eerste en de laatste maand zijn echt van die maanden waarin je alles extra bewust meemaakt. Twee mensen die extra genieten van alles, dat werkt aanstekelijk en ik genoot weer van hen :- ) Elke zonsop- of ondergang werd een feestje. En op een vrije zaterdag zijn we zelfs vroeg uit bed gegaan om tussen de bergen van de zonsopgang te genieten met ons picknickkleedje, een warm kopje koffie en afgebakken broodjes! De avonden (waarop ik niet Skypte) deden we beverbende, inclusief de slappe lach. Nu is het best leeg met 5 vrijwilligers. En op dit moment is er ook nog iemand op vakantie, dus zijn we met z’n vieren. Het is dan steeds of je iemand vergeet bij het tafel dekken.
Maar… de gezelligheid is er niet minder om. Nog steeds slappe lachmomenten, buikschuiven op een matras door de kamer, koprollen op de bank, wedstrijdje om zo vals mogelijk te zingen… Heerlijk om te ervaren hoe vertrouwd je je met elkaar kunt voelen om op welke manier dan ook te kunnen ontladen. Ongegeneerd chagrijnig zijn voor een half uur, huilen, de slappe lach hebben, of zulke maffe acties als hierboven. Ja, dan ben ik dankbaar voor het fijne team dat we hebben hier!

Nu Eline weer terug is naar Nederland, heb ik de Bijbelclub van d’r overgenomen samen met Marissa. Elke maandag hebben we twee Bijbelclubs, waar in totaal tussen de 60 en 80 kinderen op af komen. De laatste keer bijbelclub van Eline, deelde ze een presentje uit. De eerstvolgende keer waren er opvallend veel kinderen :- ) Zo’n 95!
Het was best bijzonder om zo’n afscheid mee te maken. Je kijkt dan even mee met andere ogen, hoe kostbaar het is om een bijbelclub te kunnen geven in de krotten. Als je dan ook hoort dat sommige van onze gastvrouwen ook echt niet elke dag eten in huis hebben, dan komt het toch nog dichterbij. Ik merk dat het me motiveert en nog meer liefde geeft voor de kinderen ze een boodschap mee te geven die er écht toe doet. Een eerlijke boodschap… Al is dat ook heel moeilijk in een heel oneerlijke omgeving voor de kinderen, vol onrecht.

Nu er twee maanden voorbij zijn merk ik dat ik ook wel wat zuiniger met mijn energie om moet gaan. Het kost toch best veel energie om 24/7 boven (of eigenlijk ín) een crisisopvang te wonen. En vooral als je de privacy gewend ben die ik gewend ben. K ben blij met mijn eigen kamer. Toch had ik pas even behoefte aan even helemaal niemand om me heen. Een dagje mijn eigen ding doen, zonder met anderen rekening te hoeven houden. Toen heb ik een zaterdag vrij genomen, waarop de andere vrijwilligers een dagje uit gingen. Een hele dag schoonmaken, wassen, dingen voorbereiden, knutselen, lezen, heerlijk was dat!

Ook nog leuk om te vertellen trouwens; m’n eerste pakketje! Dat voelde van binnen even als een feestje! Je krijgt dan op het postkantoor waar de brieven en kaarten normaalgesproken aankomen, een briefje met kleine priegelletters en een stempel. Daarmee kun je dan naar een officieel postkantoor om je pakket op te halen. Het voelt een beetje alsof je met een boete naar het politiebureau gaat om aangifte te doen. Je moet namelijk betalen om een pakketje te krijgen, maar daarvoor word je gescreend op je ID (je mag dus ook geen pakketje voor iemand anders ophalen). De postbode zit achter een ijzeren hek en het gaat allemaal met papieren administratie, dus duurt redelijk lang. Het voelde voor mij als een politiebureau en dat in tegenstelling tot het échte politiebureau. Daar waren we eens om melding te maken dat een meisje was weggelopen van hier. Je komt daar binnen. De wachtkamer is dezelfde ruimte als de ruimte met de ‘loketten’. De loketten bestaan uit 1 tafel van 3m breed met daartussen twee houten schotjes. Van die schotjes die je op de middelbare school op tafel kreeg zodat je met het examen niet af kon kijken. De enige privacy die je dus hebt, is dat degene naast je niet op jouw papier mee kan kijken. Nou, ik zeg.. doe mij dan maar een pakketje op het postkantoor :- )

Ondertussen zijn er natuurlijk al wat zaterdagen gepasseerd en dat betekent wat vrije dagen. We hebben op onze vrije dagen een paar hele mooie dingen gezien! Hieronder wat in het kort, zodat jullie de foto’s kunnen herkennen.
- Boulders beach
Pinguïns horen niet alleen op de Noordpool, want in Afrika heb je de afrikaanse pinguïns. Dit zijn kleine maffe beestjes. We hadden verwacht dichterbij ze te kunnen komen, maar ze bleven wijselijk op afstand achter de hekken. Het was namelijk ook broedperiode. Dan zie je dat pinguïns vogels zijn, zoals ze hun nesten maken. En de kleine donsballetjes zijn ook schattig. Het was alleen wel jammer dat het zo’n toeristische plek was. Overal dringende mensen om zoveel mogelijk selfies te maken met een selfiestick.
- Cape point
Kaap de goede hoop blijkt een heel natuurreservaat te zijn. Als je een hele tijd gereden hebt, kom je uiteindelijk bij het bordje ‘Kaap de Goede Hoop’. Heel bijzonder om te zien dat er letterlijke en rij van 10 meter staat van mensen die op de foto willen bij dat bord. Wij hebben een foto gemaakt van het bord en daarna hebben we genoten van de ontzettend hoge golven die daar op de rotsen klappen. Heel mooi. Het water spuit dan soms 10 meter hoog. Op de terugweg zagen we ook nog struisvogels lopen. Wat een joekels van beesten zijn dat eigenlijk. Heel bijzonder om die ineens real-life zo dichtbij te zien. (Ik ben ook heel benieuwd naar onze vakantie over 2 weken. Dan willen we de Gardenroute gaan rijden en eindigen met een safari in Addo Elephantpark.. dat betekent waarschijnlijk ook dieren-van-de-plaatjes heel dichtbij real-life spotten).
- 22 waterfalls
Op aanraden van andere mensen die hier werken, zijn we naar Porterville gereden om 22 watervallen te beklimmen. Porterville ligt hier ongeveer 3 uur rijden vandaan, maar het was echt de moeite waard. Helaas kwam er ’s ochtends iets tussendoor waardoor we pas tegen 12 uur weg konden. En daardoor konden we niet helemaal tot de top komen, het was namelijk wel belangrijk om voor het donker (om half 7 wordt het hier donker en in een bergkloof is dat natuurlijk al eerder) weer terug te zijn.
De tijd die we wel hadden hebben we uitgebuit. Het was een heerlijke klauter naar boven, springend van steen naar steen over de beekjes (op de terugweg ook niet helemaal droog gebleven :- ) ). Om ons heen hoorden we óf de vogels, óf heerlijke stilte, óf het geklater van de watervallen. Schitterend was het!

- Chapman’s peakdrive
Op 30 april hebben we de Chapman’s peakdrive gereden. (Dat kon ik aan het begin van deze blog nog niet schrijven, omdat de dag toen nog maar net begonnen was). Na een lekker ontbijtje op bed en een liedje en cakejes met de kinderen, zijn we in de auto gestapt op weg richting Houtbay. Daar hebben we een kustroute gereden met schitterend uitzicht(!!) en wat feestelijke foto’s gemaakt :- ) ’s Middags zijn we doorgereden naar Waterfront om wifi te spotten. Nu kon ik fijn even skypen met thuis in een rumoerig restaurant ;- )

Allemaal leuke en mooie dingen dus om over te schrijven. Ik geniet ontzettend van de mooie omgeving en de natuur en daar krijg ik ook echt energie van!! Maar over het algemeen moet ik eerlijk zeggen dat ik het best wel zwaar vind om hier te werken. Ik merk dat ik het echt moet hebben van de kleine dingen waar ik energie van krijg. Ik ben deze week ook van unit veranderd. De big girls vond ik erg zwaar. Het is te moeilijk voor me om te werken met meiden die ik niet kan vertrouwen. Achter je rug om gebeurd er vanalles waar je geen grip op kunt krijgen, omdat je o.a. de taal niet goed begrijpt, maar ook omdat er geniepig en in het verborgen ruzie gemaakt wordt. Er is vooral veel jaloezie op de unit. Maar als ik daar werk, dan gebruiken ze waar ik bij sta en merk ik niks van de jaloezie. Het lijkt de meiden juist samen te binden om met elkaar zoveel mogelijk regels naar eigen voordeel te kunnen verdraaien. Opzich begrijpelijk, maar niet fijn werken. Na twee maanden merk ik dat het meer energie van me vraagt dan dat het me geeft. Daarom heb ik besloten om de komende maanden meer te werken met de small girls (meiden van 6-10).
Misschien klinkt het egoïstisch, maar in de praktijk werkt het wel zo, dat ik het toch nodig heb om ook echt wat terug te krijgen. En van de small girls krijg ik meer terug en kan ik ook echt meer genieten en ontspannen. Op deze manier hoop ik meer energie te krijgen en daardoor ook weer lekker meer energie te hebben om te investeren in de big girls, maar dat ze niet onder mijn verantwoordelijkheid vallen.

Het is alweer een heel verhaal geworden, voor nu ook wel even genoeg :- )
De komende 1,5 week wordt lekker naar de vakantie toeleven en daarna zien jullie vast de foto’s en lezen jullie de verhalen!

Lieve groetjes Hanneke

Postnet Suite #80
Private Bag x4
Gordon’s Bay 7151
South Africa

Ps. Het is best heel leuk om af en toe wat met de kinderen te gaan doen, of om ze te verrassen met iets lekkers. En nu het winter wordt hebben de kids ook echt warme vestjes en kleren nodig. ’s Nachts is het hier van steenkoud. En dan zijn 40 kinderen best heel veel kinderen… Als je het nog leuk vindt om wat te sponsoren dan kan dat. Het kan officieel via het Goeie Hoop adres, maar ook op mijn persoonlijke rekening, zodat ik jullie kan laten weten wat er precies mee gebeurd is en het niet op de grote hoop terecht komt. Voel je vooral niet verplicht! Maar als je er misschien over gedacht hebt, dan weet je in ieder geval hoe het mogelijk is.
IBAN: NL93RABO0374395004
T.n.v.: J.L. van Loon
O.v.v.: Gift Goeie Hoop