Bijna herfstvakantie voor mij

Net voordat ik op vakantie ga toch nog even een blog.
Heel leuk trouwens om al jullie reacties te lezen!! Dankjulliewel :-)

Nu ik hier in Afrika zit, merk ik hoe nationale feest- en/of gedenkdagen een hele sfeer met zich mee brengen. Ondertussen is het namelijk dodenherdenking geweest en bevrijdingsdag. In je hoofd weet je dat WOII die dagen wordt herdacht, maar als je hier bent en alles om je heen gaat door alsof er niets speciaals aan die dag is, dan is het moeilijk om erbij stil te staan. Het heeft me ervan bewust gemaakt dat zulke dagen echt gemeenschapsdagen zijn. In ‘je eentje’ is zo’n dag niet wat het is als wanneer je met elkaar iets viert. Zo voelt ook moederdag gek, als je helemaal niet bij je moeder in de buurt bent. Wisten jullie trouwens dat moederdag echt een internationale speciale dag is? Alle aunties en uncles hebben er ook aandacht aan besteed door ontbijtjes op bed te brengen, lekker te koken. Beetje net zoals in Nederland dus :- ) De kinderen hier hadden ook geen eigen moeders in de buurt, dus hebben ze kaartjes gemaakt voor de aunties die op hun unit voor ze zorgen.
Pinksteren is ondertussen ook geweest en het viel me best wel heel erg op dat dit hier lang niet zo’n grote rol lijkt te spelen als in Nederland. In de kerkdiensten is er eigenlijk bijna geen aandacht aan besteed en de tweede pinksterdag kennen ze sowieso niet. Best een maf idee dat de kinderen hier allemaal op school zitten en ik bezig ben met wiskundesommen, terwijl ‘thuis’ iedereen in de kerk zit. Ik wist het nog van pasen, maar toch blijft het vreemd voelen.

Vorige week zijn we op onze vrije dag naar Belville gereden. Daar zijn we sportief bezig geweest, zonder dat je er moe van kunt worden.. ideale combi :- ) We hebben namelijk gerodeld.. full speed naar beneden. Het was gezellig met elkaar! En daarna hebben we lekker dichtbij huis gegeten en zijn we op tijd naar bed gegaan.

Na het weekend begint de werkweek weer gewoon. De meeste kinderen (vanaf 6 jaar) zijn nu naar school, dus het aantal kinderen dat overdag thuisblijft op Goeie Hoop, is verminderd tot 2. Een meisje met een verstandelijke beperking van 9 en een jongen van 16. Als je homeschooling hebt, heb je nu één van de twee en dus kun je echt persoonlijke begeleiding geven. Ik merk dat ik het ontzettend leuk vind en heel erg kan genieten van het begeleiden van het meisje van 9. Ontzettend mooi om te zien hoe ze in een prikkelarme omgeving concentratie kan vinden en ook echt kan laten zien wat ze kan en weet. Supergaaf om op een rustige en speelse manier écht contact te krijgen met haar en daar ook later in kleine dingen iets van terug te krijgen. Daarin merk ik dat mijn passie ook echt wel ligt bij die doelgroep. Ik zie er naar uit om de komende weken nog meer te observeren en te investeren om te kijken hoe haar krachten vooral naar boven kunnen komen.

In mijn vorige blog schreef ik ook over de taxidriver die aangenomen is. Vorige week hebben we weer even beleefd hoe het ook alweer was die tijd ervoor… Hij kon namelijk onverwachts een dag niet komen en moesten wij weer de aunties thuis brengen/halen en ook de schoolroutes rijden.
De reden dat hij er niet kon zijn was ook best wel typisch eigenlijk. Die dag heb ik van ’s ochtends half 10 tot ‘s middags half 2 gereden en veel bizarre dingen gezien. In alle omliggende dorpen (Strand, Sir Lowry’s Pass en Grabouw) is veel onrust en zijn demonstraties gaande. Dit omdat men niet tevreden is met huizen die gebouwd zijn bijvoorbeeld. Maar ook omdat er in andere dorpen weer rellen zijn (dat reageert nogal op elkaar). Tijdens zo’n demonstratie worden lukraak stenen naar auto’s gegooid, spullen worden vernield en in de fik gestoken. Halve bossen worden gekapt om blokkades op de wegen te maken en die in brand te steken, waardoor ook het wegdek weer kapot gaat. Mensen worden om niet aangevallen. Gevaarlijk om daar te zijn dus.. Onze taxidriver woont ook in zo’n dorp en kon het dorp niet uit om naar Goeie Hoop te komen. Een auntie die ook in dat dorp woont moest wel thuisgebracht worden en met z’n vieren in de auto brachten we haar tussen de smeulende houtblokken naar huis. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me wel beschermd heb geweten, want het voelde echt niet veilig en ik was blij dat we met meerderen in de auto zaten, maar vooral toen ik het dorp weer uit was. Er was ook maar aan één kant een doorgang, wat betekende dat we 45 km moesten rijden voor een stuk waar we normaal 10 km voor rijden.
Later die dag moest ik een auntie bij haar huis ophalen. Toen ik door haar straat reed, een straat waar normaal al genoeg te zien is.., zag ik ontzettend veel vrouwen en kinderen op straat lopen met grote emmers en kruiwagens vol bakken. Toen ik vervolgens de hoek om ging, zag ik een soort witte campinawagen staan. De hele wijk (met honderden of misschien wel duizenden inwoners) had geen water, dus kwamen grote tanks water brengen. Nou, dan zie je echt even het Afrika om je heen wat je normaal op het journaal ziet. Vrouwen met 10 literemmers die ze op hun hoofd dragen, terwijl ze een baby op hun rug geknoopt hebben, een kind en nog een grote emmer in de hand. Wauw, wat een ontzettend sterke vrouwen. Ik was nogal onder de indruk, maar volgens de auntie die daar woont is het niet mogelijk om op die manier je nek te breken..
Heel indrukwekkend zoiets in ieder geval. Ondertussen is het waterprobleem weer opgelost overigens.

Nog iets moois om te vertellen; dat de bijbelclub groeit. We hebben nu steeds tussen de 90 en 100 kinderen op maandag (verdeeld over 2 clubs). De concentratie van de kinderen is erg kort en hun kennis (zowel bijbelkennis als algemene kennis) is erg laag. Het is dus best een uitdaging om een verhaal met diepgang te vertellen, zo dat het begrijpelijk en boeiend is voor alle kinderen tussen de 2 en 17 jaar. Ook omdat ik door de taal nog best wel afhankelijk ben van de methode die we hebben met uitgewerkte thema’s en verhalen in het Afrikaans. Om het de laatste keer weer een nieuwe input te geven hebben we een gitaar meegenomen. Marissa en ik kennen allebei wat akkoorden, maar zijn geen echte gitaarspelers. Toch leuk om te merken hoe de kinderen al snel tevreden zijn en het ook echt leuk vonden. Ze zongen serieus beter mee :- )
Ook mooi om te merken hoe de band met de tannies (de gastvrouwen eigenlijk) ook groeit. We doen ons best om steeds voor of na de bijbelclub even een praatje te maken met ze. Vorige week zijn we ook uitgenodigd door een tannie om met haar mee te gaan naar haar kerk, mooi is dat! De omstandigheden van de tannies zijn vaak erg slecht en voor hen is het zo’n bemoediging dat wij langs willen komen om de kinderen te leren van wat écht belangrijk is. Andersom word ik zo bemoedigd door hun gastvrijheid, opofferende liefde, doorzettingsvermogen en hoop! Het is bijzonder om te merken hoe taal en cultuur zo overbrugd wordt en je elkaar tot een zegen zijn..!

Vorige week vrijdag stond er een afspraak gepland voor een jongentje bij de kaakchirurg. Ik mocht met hem mee. Niet leuk voor de jongen natuurlijk, dat waarschijnlijk het grootste gedeelte van zijn tanden getrokken moest worden, maar zelf vond ik het wel interessant. Ik heb hier al meerdere keren bij een tandarts of dokter geweest, maar echt in het ziekenhuis nog niet.
De afspraak was echter in het vorige kinderhuis van de jongen gemaakt. We kregen dus een straatnaam door en een briefje dat hij nuchter moest zijn voor zijn narcose. Nu hebben ze hier de bijzondere gewoonte dat, op Google, alle plaatsen binnen een straal van 40 km Kaapstad genoemd worden. Als je dus bijv. Houtstreet Kaapstad invoert, krijg je 4 opties. Eén daarvan zou de goede zijn, dus ’s ochtends om 6:30 zat ik samen met het kereltje in de auto op weg naar the hospital. Gelukkig had hij geloof ik geen flauw idee van wat het inhoudt om al je tanden te laten trekken. Hij had er namelijk nogal zin in ;- ) Om 8:00 moesten we in het ziekenhuis zijn om ons aan te melden en dan zouden we worden ingepland voor die dag. Na een voorspoedige reis, met alleen wat file, stonden we om 7:30 netjes in de aangegeven straat. Zonder huisnummer is het dan dus handig om maar even heen en weer te rijden om te kijken waar je een Dental Clinic ziet. Maar.. na 3x heen en weer rijden en 3 mensen aanspreken, besloten we dat er écht geen kliniek te vinden was daar en het blijkbaar een andere Houtstreet zou moeten zijn. Na wat telefoontjes gingen we op weg naar de volgende Houtstreet, 30 km verderop. Het knulligste was eigenlijk nog dat we niet eens een naam van die kliniek of de arts hadden. Het afsprakenkaartje was afgegeven door een kliniek die volgens google definitief gesloten was. Maargoed, toch maar doorgezocht, omdat we dachten dat hij waarschijnlijk toch vanaf de tandarts doorgestuurd zou zijn naar de kaakchirurg. In de Houtstreet middenin Kaapstad aangekomen (dat is letterlijk in de binnenstad, drukke en smalle winkelstraat dus), zijn we ook twee keer de straat heen en weer doorgelopen (ong. 1,5 km met een nog steeds nuchtere kleuter). Toen we weer aan het begin van de straat waren, nogmaals aan iemand gevraagd of er een Dental Clinic in de straat zat. Volgens diegene zat er net om de hoek in de zijstraat wel een kliniek, de enige die hij kende. De zijstraat was alleen bijna helemaal aan de andere kant van de straat. Maar vol goeie hoop liepen we weer terug en… ja, daar zat inderdaad een kliniek!!
Het was ondertussen al wel half 10 geweest, maar wie weet zouden ze niet hele nauw kijken met de tijd, hield ik mezelf voor. Na een kwartier waren we aan de beurt bij de receptie. Wat bleek.. we zaten niet in een tandartsenpraktijk of bij een kaakchirurg, maar in een gynaecologenpraktijk. Hmm, daar trekken ze geen tanden…
Wel heeft de vrouw een nummer opgezocht van de kliniek die het afsprakenkaartje heeft afgegeven. Ze heeft hun receptioniste gebeld en de weg voor ons gevraagd. De hoop dat de jongen nog geholpen kon worden die dag, had ik al opgegeven. Maar, besloot ik, we gaan Kaapstad niet uit voor ik weet waar ik de volgende keer met hem moet zijn. Dus gingen we op zoek naar het adres dat die vrouw voor ons gegeven had (dat had niks meer met de Houtstreet te maken). Toen we bij die straat aankwamen zag ik inderdaad een dentist met daarbij een hospital. De parkeergarage ernaast had nog een plekje voor ons, al moesten we wel helemaal naar de bovenste verdieping. Vanaf die verdieping gingen we via verdieping 12 van het ziekenhuis naar de begane grond, tussendoor bleef de lift ook nog hangen. Maargoed, eindelijk beneden.. bleek de receptie op verdieping 8 te zitten. Weer terug naar boven. Maar nee, t kereltje was niet bekend in dat ziekenhuis. De naam van de kliniek op het afsprakenkaartje? Nog nooit van gehoord! Waar moet u precies zijn dan? Geen idee eigenlijk meneer. Het enige wat ik momenteel nog wel is dat deze jongen een afspraak had om 8.00 in een ziekenhuis ergens in Kaapstad, maar blijkbaar niet in de Houtstraat, dus kan het overal zijn. Het enige wat ik nu nog graag van u wil weten is: Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg?..
Ja, de goeie hoop zonk me in de schoenen en om kwart voor 11 zijn we maar gewoon weer terug gereden naar Goeie Hoop. Hopelijk wordt het volgende ziekenhuisbezoek wat interessanter..

Het weekend was redelijk hectisch hier. Eigenlijk is het elke week wel wachten tot er iets geks gebeurd. Vorige week zijn er twee meiden weggelopen die niet terug wilden komen. Daar hangt dan weer een rechtzaak aan vast. In het weekend zijn ze uiteindelijk teruggekomen, maar hebben ze samen met andere meiden de hele boel op z’n kop gezet eigenlijk. Dingen vernielen, respectloos richting alle werkers, niet willen slapen en daarom heel de nacht rondlopen. En dan sta je als jeugdzorgwerkers en vrijwilligers echt met je rug tegen de muur, je kunt niks. Behalve boos zijn eigenlijk. Moeilijk om te zien hoe een oudere meid zoveel negatieve invloed kan hebben op de andere meiden. Vier meiden die dan totaal niet naar school willen en vloekend over de gangen lopen. Enerzijds is het een roep om aandacht, maar anderzijds verdient dit gedrag totaal geen aandacht. En eigenlijk is het voor de meiden een soort uittesten wanneer ze de volgende afwijzing of boze blik krijgen. Dat zijn ze gewend, dus gaan ze net zo lang door totdat bevestigd wordt. En nou moet ik eerlijk zeggen dat die reactie bij mij heel snel naar boven komt. Ik schrik er best weleens van hoe liefdeloos ik me dan kan voelen richting de meiden, door hun gedrag. Om de meiden écht te kunnen geven wat ze diep van binnen willen, daar heb je wel heel veel geduld en liefde voor nodig.. Het lastige is ook dat je als vrijwilliger niet in de positie staat om echt gesprekken met ze te voeren over wat ze écht bezighoudt en hun motivatie. Dat is de taak van de jeugdzorgwerkers en de social worker hier. Maar dat maakt wel dat je je een beetje in een spagaat voelt zitten. Het is niet onze verantwoordelijkheid om er iets mee te doen, we hóéven er niks mee. Maar je zit er toch middenin, dus doet het je wel wat. Best ingewikkeld af en toe. En het is dan ook fijn als alles weer een beetje kalmeert en stabiliseert :- )

Ik krijg steeds een beetje mee van het zomerse weer in Nederland. Heerlijk om te zien hoe jullie echt zo genieten van de lente! Het weer is nu nog best redelijk gelijk tussen de Westkaap en de Bommelerwaard, maar ik denk dat het niet lang meer duurt voor jullie ons inhalen! Hopelijk blijft het hier nu nog even een weekje mooi weer. Want onze tassen zijn zo langzamerhand gepakt en wij zijn klaar voor de Gardenroute.. heerlijk 10 dagen rust en natuur! Zie er naar uit en hoop jullie er later meer over te kunnen vertellen.

Liefs Hanneke

Postnet Suite #80
Private Bag x4
Gordon’s Bay 7151
South Africa